Το σπίτι μου

 

Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι

στη μοναξιὰ και στη σιωπή. 

γύρω μια πράσινη ραχούλα... 

Δε θα το χτίσω εκεί.

ραχούλα = βουνοπλαγιά, λοφίσκος, βουναλάκι, ύψωμα

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη

τον πλούσιο δρόμο τον πλατύ, 

με τα παλάτια και τους κήπους. 

Δε θα το χτίσω εκεί.

 

Ξέρω το πρόσχαρο ακρογιάλι, 

όλο το κύμα το φιλεί, 

κρινόσπαρτη είναι η αμμουδιά του. 

Δε θα το χτίσω εκεί.

πρόσχαρο (προσ (ς) + χαίρω) =χαρούμενο, γελαστό, χαρωπό, εγκάρδιο

κρινόσπαρτη = σπαρμένη με κρίνα

Ατέλειωτη τραβά μια στράτα, 

σκίζει μια χέρσα απλοχωριά, 

σκληρά τη δέρνει το αγριοκαίρι

κι ο λίβας τη χτυπά.

τραβά μια στράτα = ξεκινά ένας δρόμος
τη δέρνει τ' αγριοκαίρι = τη χτυπά ο άγριος καρός, άνεμοι, καταιγίδες

Μια στράτα χιλιοπατημένη, 

τον καβαλάρη νηστικό, 

τὸν πεζοδρόμο διψασμένο

θάφτει στον κουρνιαχτό.

χιλιοπατημένη = την έχουν περπατήσει πάρα πολλοί άνθρωποι

 

Εκεί το σπίτι μου θα χτίσω

με μια βρυσούλα στην αυλή, 

πάντα η γωνιά του θα καπνίζει

κι η θύρα του ανοιχτή.

γωνιά (εδώ) = τζάκι (πρβλ : παραγώνι)

θύρα = πόρτα

Κωστής Παλαμάς

Ο Κωστής Παλαμάς  (κλικ) (Πάτρα, 1859 - Αθήνα, 1943) θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές και ένας από τους αγαπημένους ποιητές του λαού.
Όταν πέθανε το 1943, στην διάρκεια της Κατοχής, χιλιάδες άνθρωποι συνόδευσαν το φέρετρό του μέχρι το Α΄ Νεκροταφείο ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο, μπροστά στους έκπληκτους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν από το αυθόρμητο συλλαλητήριο, γι' αυτό και απλώς παρακολουθούσαν αμήχανοι.



Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα...

 

Η οικία του Παλαμά στην Πάτρα σώζεται ως σήμερα, στην οδό Κορίνθου. Σήμερα στεγάζεται εκεί το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά.

 

Η οικία του Παλαμά στην Πλάκα, στην οδό Περιάνδρου.Μια μαρμάρινη πλάκα πάνω από την κύρια είσοδο του σπιτιού αναγράφει: "Στο σπίτι αυτό πέθανε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς στις 27 Φεβρουαρίου 1943".

 Η οικία του Παλαμά στο Μεσολόγγι. Λειτουργεί Μουσείο Κωστή Παλαμά.