Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Ένα γλυκό σπίτι


Πέρσι τα Χριστούγεννα εγώ και η οικογένειά μου πήγαμε στο χωριό του Αη-Βασίλη. Μόλις τελειώσαμε την επίσκεψη πήγαμε και στην '' χώρα των Ζαχαρωτών''.

Το σπίτι που είδα δεν έμοιαζε σαν όλα τα υπόλοιπα. Ήταν ένα ασυνήθιστο σπίτι λες και είχε ξεπηδήσει απο ένα παραμύθι. Τόση σοκολάτα και τόση σαντιγί δεν είχα ξαναδεί ούτε σε ένα ολόκληρο ζαχαροπλαστείο. Γλειφιτζούρια,κερασάκια και φράουλες φύτρωναν στην αυλή όχι με νερό αλλά με γάλα. Στην είσοδο του σπιτιού ένα πακέτο με σοκολατάκια μας υποδέχεται. Ή εξώπορτα στολισμένη με ένα στεφάνι από καραμέλες διάφορων χρωμάτων φανέρωνε πως το σπίτι είναι πολύ φιλόξενο.

Οι τοίχοι φτιαγμένοι από παγωτά και κέικ,καραμέλες και φράουλες έμοιαζαν με δίσκους που ήταν έτοιμοι να σερβιριστούν. Στο σαλόνι ένας καναπές με άχνη ζάχαρη και σοκολατάκια πατούσε πάνω στο χαλί με τις χιλιάδες καραμέλες. Πολλά κάδρα απεικόνιζαν τόσα γλύκα που δε βάζει ο νου σου! Στην κουζίνα ο φούρνος ήταν τεράστιος και ψηνόντουσαν κέικ σοκολάτας και στην τσαγιέρα υπήρχε ζεστό τσάι και σε μια πιατέλα υπήρχαν χιλιάδες κουλουράκια.

Αυτό το σπίτι μου δημιουργεί την επιθυμία να το καταβροχθίσω με μια μπουκιά. Ειναι ο τέλειος πειρασμός!!!

Φανή-ΣΤ' 1

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Ένα τραγούδι για το νερό - Τάξη Δ


Το νερό, το πολύτιμο νερό, πηγή ζωής, εμπνέει τις μαθήτριες Φωτεινή και Εύα, να δημιουργήσουν ένα τραγούδι που δείχνει σεβασμό και αναγνώριση της αξίας του. Το νερό ως δώρο του Θεού.

Φωτεινή Σ., Εύα Μ.
Νεράκι νεράκι

Νεράκι νεράκι
νεράκι νερό
που σ'αγαπώ πολύ εγώ
και σ'έχω στην καρδιά μου.
Όπου και να'σαι θα σε βρω
και το Θεό ευχαριστώ...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Στάση βροχοσταλίδων Δ΄


Εξοργισμένες οι βροχοσταλίδες, κάτοικοι της Συννεφοπολιτείας,  στα Ουρανοκαμώματα του Μερκούριου Αυτζή, απ' την καταστροφική αδιαφορία των ανθρώπων για το περιβάλλον κηρύσσουν ειρηνική στάση. Η γη κινδυνεύει. Η κατάσταση είνασι κρίσιμη.
Και τότε αναλαμβάνουν δράση τα παιδιά!
 "-Νομίζω πως ήρθε η στιγμή να δράσουμε, είπε αποφασιστικά κάποιο από τα παιδιά.
  -Το βρήκα τι θα κάνουμε! Θα ρωτήσουμε τους φίλους μας τ' αστέρια..."

Μαρκέλλα
  Το κατάμαυρο βράδυ τα παιδιά πήγαν στον ουρανό με το διαστημόπλοιό τους, για να ρωτήσουν τα αστέρια γιατί δεν πέφτει ούτε μια σταγόνα απ' τον ουρανό.
  Τα αστέρια απάντησαν ότι πρέπει να βάλουν μυαλό, για να προστατέψουν το περιβάλλον και μετά να πάνε στο πιο ψηλό βουνό του κόσμου και να συναντήσουν το πιο γέρικο σύννεφο που έμενε εκεί. "Επίσης για να σας συγχωρήσει, πρέπει να του δώσετε ένα ποτήρι γεμάτο καθαρό νερό από μια λίμνη ή ένα ποτάμι" τόνισαν τα αστέρια.
  Τότε τα παιδιά, μόλις γύρισαν στη γη, ζήτησαν απ' τους ανθρώπους να προστατεύουν το περιβάλλον. Οι μεγάλοι δεν ήθελαν να βοηθήσουν, αλλά εκείνα τους εξήγησαν ότι θα έρθει η καταστροφή του κόσμου, αν δεν κάνουν κάτι και αυτοί. Τότε αυτοί συμφώνησαν και άρχισαν να δουλεύουν.
  Ενώ οι μεγάλοι δούλευαν, τα παιδιά πήγαν να βρουν ένα ποτήρι νερό, αλλά δε βρήκαν πουθενά καθαρό νερό από λίμνη ή ποτάμι. Ξαφνικά θυμήθηκαν ένα μέρος που είχε πάντοτε κρυστάλλινο νερό, τη λίμνη της Νερολιλιπούπολης. Αλλά ήταν πολύ μακριά κι έτσι πήγαν με το υδροπλάνο, γιατί, για να πας εκεί, έπρεπε να περάσεις μια απέραντη θάλασσα.
  Όταν έφτασαν, πήραν το νερό και γύρισαν πίσω. Στο βουνό δεν μπορούσαν ν' ανεβούν, γι' αυτό πήγαν με το αερόστατό τους. Εκεί συνάντησαν το γέρικο σύννεφο και του έδωσαν το ποτήρι με το νερό και το διαβεβαίωσαν ότι τώρα, αυτή τη στιγμή, οι άνθρωποι προσπαθούν να βοηθήσουν το περιβάλλον. Το σύννεφο στην αρχή δεν τα πίστεψε. Αλλά τα παιδιά το έπεισαν να κατέβει στη γη, για να δει ότι οι άνθρωποι δουλεύουν σκληρά. Μόλις τους είδε, έμεινε έκπληκτο, γιατί πρώτη φορά έβλεπε τους ανθρώπους να δουλεύουν έτσι.
  Τότε, το γέρικο σύννεφο διέταξε να ξεκλειδώσουν όλα τα σύννεφα τα λουκέτα τους. Κι όταν τα ξεκλείδωσαν, βγήκαν οι βροχοσταλίδες χαρούμενες κι άρχισε να πέφτει μπόλικη βροχή στη γη. Τότε όλα τα λουλούδια άνθισαν και τα ποτάμια και οι λίμνες ξαναγέμισαν. Και το καλύτερο ήταν ότι όλα τα προβλήματα έφυγαν και σώθηκε η γη!!!!

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας ενημερώνουμε ότι την Πέμπτη 17/11/2011 και ώρα 08:30, θα πραγματοποιηθεί στο Σχολείο μας εκδήλωση για την Επέτειο του Πολυτεχνείου. Την εκδήλωση θα την παρουσιάσουν οι μαθητές της Ε' τάξης, καθώς και η χορωδία του Σχολείου μας και θα την παρακολουθήσουν οι υπόλοιποι μαθητές (η παρουσία τους είναι υποχρεωτική) καθώς και όσοι γονείς επιθυμούν.
Την ημέρα του Πολυτεχνείου δε θα γίνει μάθημα, μόνο εκδήλωση.
Ώρα προσέλευσης των μαθητών 08:30 και αποχώρησης 09:45.
Από τη Δ/νση



Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Πολυτεχνείο - Ποιήματα μαθητών - Δ2

Τα παιδιά εμπνέονται, ακόμα μια φορά, απ ' τον αγώνα των φοιτητών στο Πολυτεχνείο.

Οι φοιτητές και η επανάσταση
Μες στα κάγκελα τα σιδερένια
ατρόμητοι φοιτητές
συνθήματα φωνάζουν
για την Ελλάδα, την ελευθεριά
θυσιάστηκαν για μας.

Έξω απ ' τα κάγκελα
όπλα και τανκς
χωρίς το θάρρος τους.
Κέρδισαν οι φοιτητές!
Μαρκέλλα


Εδώ Πολυτεχνείο
Κάτω η χούντα.
Έξω οι Αμερικάνοι.
Δεν μπορούν να μην κάνουν μάχη.
Δεν κάνουμε πόλεμο,
δε μας νικάνε εκείνοι.
Κωνσταντίνος


Χωρίς τη χούντα , Ελευθερία
Τη νύχτα ένα τανκ
σημάδευε την πόρτα
όμως οι φωνές δε σώπασαν.
Σηκώθηκε ένα χέρι.
Και...
Πάνος

Η ζωή στην πολιτεία
Πολυτεχνείο πολυτεχνείο
ρίξε φωτιά στις "καλές πολιτείες"
δώσε αέρα στη γη
και μοίρασε την αγάπη σου στο λαό μου.

Δείξε την δύναμή σου,
είμαστε όλοι στο πλευρό σου
κάνε το λαό ζωή.
Στο λαό υπάρχεις μόνο εσύ.

Διώξε τους κακούς
φέρε τους καλούς
φέρε μια απλή ζωή, μ'ανθρώπους
ευγενικούς
π'αγαπάνε το λαό...
Εύα


Πολυτεχνείο
Μια κατάμαυρη νύχτα
1973
άρχισε στο πολυτεχνείο
άρχισε
ο πόλεμος
για να πέσει η χούντα.

Εκεί που σκοτωθήκαν
άνθρωποι πολλοί
για την πατρίδα.
Για την Ελλάδα.
Φωτεινή Σ.

Το Πολυτεχνείο
17 Νοέμβρη όταν επαναστατούσε το πολυτεχνείο
Εδώ Πολυτεχνείο... Εδώ Πολυτεχνείο...
Εδώ πολυτεχνείο δείξε τη δύναμή σου
ενάντια στη χούντα
προτού μας πνίξει τρικυμισμένη θάλασσα...

Πίσω από κάγκελα
βρίσκονται τα παιδιά
που φωνάζουν
"Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"
προτού μια μέρα τα τανκς να κάνουν
λιώμα τις φωνές.
Γιάννης

Το Πολυτεχνείο
Πίσω απ' τα κάγκελα
λεύτεροι ζούνε
έξω απ'αυτά
πεθαμένοι είναι.
Εκεί σταματά ένα τανκ...
Χριστιάνα

Παιδιά
Χιλιάδες παιδιά φυλακισμένα
και πονεμένα
με δάκρυα στα μάτια
μια νέα αρχή περιμένουν.

Όλοι περιμένουν.
Τη στιγμή εκείνη
που ειρηνικά θα ζήσουν
που θα σταματήσουν
οι πολέμοι...
Νικολέτα


Το Πολυτεχνείο
Αυτή τη στιγμή Έλληνες, αυτή τη στιγμή.
Στο πολυτεχνείο όρμηξαν χιλιάδες.
Τανκς.
Στρατιώτες που ήτανε μωρά
παν κι ορμάν
στα τανκς
στα τανκς σαν τα μπουρλότα...
Χρύσα

Το Πολυτεχνείο ζει και βασιλεύει

Για βασιλιά τα πλήθη
ένα γενναίο πολυτεχνείο
ζητούν.
Ζει και βασιλεύει.
Έτσι το λέμε εμείς οι φοιτητές.
Πάμε! Νικούμε!
Ελευθεριά θα βρούμε!
Δίνα

Το Πολυτεχνείο
Πίσω απ' τα κάγκελα
του πολυτεχνείου
άνθρωποι χιλιάδες.
Άλλοι  είναι που φοβούνται.
Άλλοι - όλοι που είναι θαρραλέοι
θέλουν
τη Δημοκρατία
στην Ελλάδα να φέρουν.
Δημήτρης


Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Το χωριό μου Δ2

Η Χρύσα περιγράφει με πολλή αγάπη το χωριό της. (Γεωργουτσάτι Αργυροκάστρου)


 Γειά σας, με λένε Χρύσα και το χωριό μου το λένε Γεργουτσάτι. Το χωριό μου βρίσκεται στην Ήπειρο. Το επισκέφτηκα πέρσι.

 Ακούστε τώρα μια φανταστική ιστορία. Στα χρόνια του παππού μου γινόταν πόλεμος. Έτσι δυστυχώς τραυματίστηκε στο χέρι ο παππούς μου.

 Στο λατρεμένο μου χωριό υπάρχουν  κάτασπρα σπίτια με κεραμιδένιες σκεπές. Σε μερικά σπίτια υπάρχει ένας κήπος με διάφορα λουλούδια και λαχανικά, αλλά ο καλύτερος κήπος είναι της γιαγιάς μου. Όταν βγαίνω το πρωί ακούω τον κόκορα που κοκορίζει και τα κατσικάκια που βελάζουν.

 Κάθε πρωί που ο παππούς μου πηγαίνει στο διπλανό καφενείο,  με παίρνει μαζί του και με κερνά χυμούς και πολλά άλλα. Επίσης υπάρχει αρκετός χώρος δίπλα, για να παίζουν τα παιδιά, όχι σαν την πόλη που κυκλοφορούν παντού αμάξια. Πριν φύγουμε για τις πρωινές βόλτες, πάω και φροντίζω το άλογο του παππού.

 Περισσότερη εντύπωση μου κάνει η πλατεία, γιατί είναι στολισμένη με λουλούδια και καταπράσινο γρασίδι. Επίσης παντού πετούν μελισσούλες και πεταλούδες.  Αλλά το ωραιότερο είναι η πορτοκαλιά με τα πορτοκάλια της που είναι τόσο γυαλιστερά που φέγγουν πρωί και βράδυ.

 Αυτό το χωριό είναι το καλύτερο. Μακάρι να πάω εκεί και του χρόνου.
                                                                                              
                                                                                                              Χρύσα