Τι ήταν το υγρό πυρ;

Το "υγρο πυρ" ή "θαλάσσιο" ή "ελληνικό πυρ" αποτελούσε ένα από τα ισχυρότερα αλλά και πιο μυστηριώδη όπλα του Βυζαντίου. Ήταν εφεύρεση του Έλληνα μηχανικού Καλλίνικου, από την Ηλιούπολη της Συρίας. Η σύνθεση του υγρού πυρός ήταν κρατικό μυστικό και δεν ξέρουμε ακριβώς από τι και πώς φτιαχνόταν. Φαίνεται όμως πως ήταν ένα μίγμα από θειάφι, πίσσα, νίτρο, φώσφορο και άλλα εύφλεκτα υλικά.

Οι τρόποι χρήσης του υγρού πυρός, είναι οι εξής:

α) Τοποθετούνταν στην πλώρη των πλοίων σε χάλκινους σωλήνες(σιφώνια), απ' όπου εκτοξευόταν.

β) Χρησιμοποιούνταν και χύτρες πήλινες γεμάτες υγρό πυρ, που εκτοξεύονταν και συντρίβονταν στο εχθρικό πλοίο και έτσι προκαλούσαν πυρκαγιά.

γ) Χρησιμοποιούνταν και βαλλίστρες ή και καταπέλτες από όπου εκσφενδόνιζαν οι στρατιώτες το υγρό πυρ την στιγμή που έπρεπε κατά των εχθρών. Με το υγρό πυρ οι Βυζαντινοί κατάφεραν σε κρίσιμες στιγμές να αναχαιτίσουν τους εχθρούς τους.

 Παρακολουθήστε και τα σχετικά βίντεο για να σχηματίσετε μια πληρέστερη εικόνα του υγρού πυρός:

 

 

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΦΟΒΙΣΕ v (Δ2)

Η προνοητική Άνι καταφέρνει να γλιτώσει την παρέα της κάνοντας πράξη την παροιμία "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν".
Ενδιαφέρον σημείο της ιστορίας : αντιμέτωπη με μια απειλητική αρκούδα, δεν καταφεύγει σε βίαια μέσα, για να ξεφύγει! Σεβασμός στην άγρια φύση...


ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΦΟΒΙΣΕ - Η ΑΡΚΟΥΔΑ
Αυτό που μου συνέβη δε θα το πιστέψετε! Ήμασταν τρεις κοπέλες. Εγώ, η Γεωργία και η Μαρία, οι φίλες μου. Θέλαμε να ανέβουμε στο βουνό.
Το πρόβλημα ήταν πως το βουνό ήταν θεόρατο। Όταν επιτέλους καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή, μας επιτέθηκε μια μεγάλη αρκούδα!!
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα τόσο φόβο! Ευτυχώς όμως θυμήθηκα ότι είχα μαζί μου λίγο κρέας και το έριξα στην αρκούδα. Εκείνη το άρπαξε και άρχισε να το μασουλάει.
Τελικά σωθήκαμε χάρη σ'ένα κομματάκι κρεατάκι. Στο τέλος κάναμε πικ νικ και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας χαρούμενες!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρ'όλο που η περιπέτειά μου ήταν κάπως φοβιστική, εγώ πέρασα υπέροχα!

Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας- 21/02

Κάθε χρόνο στις 21 Φεβρουαρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Hμέρα Μητρικής Γλώσσας που καθιερώθηκε από τη Γενική Συνέλευση της UNESCO το Νοέμβριο του 1999.
Αφορμή για την υιοθέτησή της από τη Γενική Συνέλευση της UNESCO στάθηκε η Σφαγή της Ντάκα στις 12 Φεβρουαρίου του 1952, όταν φοιτητές του Ανατολικού Πακιστάν (σημερινού Μπανγκλαντές) ξεσηκώθηκαν για να εμποδίσουν την κατάργηση της γλώσσας τους «Μπενγκάλι» και την υιοθέτηση της επίσημης πακιστανικής «Ουρντού». Η Αστυνομία έπνιξε τη διαμαρτυρία τους στο αίμα.
H σημασία της μητρικής γλώσσας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας
(Γράφει η Ιωάννα Σαββινίδου, Καθηγήτρια Φιλόλογος στο LFH ED, Docteur ès Lettres Classiques EPHE IVe )
Οι πολιτισμικές σημασίες της Γλώσσας

Αν δεχτούμε ότι η γλώσσα δεν είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας, αλλά είναι ο καθρέφτης της σκέψης μας και ο γλωσσικός εκφραστής του συναισθηματικού μας κόσμου, τότε καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε, όπως είμαστε και είμαστε, όπως μιλάμε. Στο Σοφιστή του Πλάτωνα (263 e) ακούμε το Ξένο και το Θεαίτητο να συμφωνούν ότι η σκέψη και η γλώσσα είναι το ίδιο πράγμα.

Ξένος: Οὐκοῦν διάνοια μὲν καὶ λόγος ταὐτόν· πλὴν ὁ μὲν ἐντὸς τῆς ψυχῆς πρὸς αὑτὴν διάλογος ἄνευ φωνῆς γιγνόμενος τοῦτ’ αὐτὸ ἡμῖν ἐπωνομάσθη, διάνοια; (Λέω λοιπόν ότι σκέψη και λόγος είναι το ίδιο και το αυτό, με την μόνη διαφορά ότι ο εσωτερικός διάλογος που γίνεται με την ψυχή μας, χωρίς φθόγγους, λέγεται, σκέψη.
Θεαίτητος: Πάνυ μὲν οὖν. (Ακριβώς έτσι).

Γι αυτό το λόγο άλλωστε και σύμφωνα με την αρχή της γλωσσικής σχετικότητας η γλώσσα που χρησιμοποιούμε αντανακλά τις πολιτιστικές και γνωστικές κατηγορίες που μας επηρεάζουν και καθορίζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε, έτσι ώστε, όταν μιλούμε διαφορετικές γλώσσες, να έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά ανάλογα με τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε.
Π.χ για έναν Γάλλο απόγευμα (après-midi στη γλώσσα του) είναι μετά τις 12:00 το μεσημέρι και μέχρι τις 16:00. Αντιθέτως ο Έλληνας σίγουρα το διάστημα 12:00 μέχρι και 14:00 θα το έλεγε μεσημέρι και αυτό γιατί ο χρόνος στη συγκεκριμένη περίπτωση φέρει το πολιτισμικό φορτίο της συνήθειας των Γάλλων να τρώνε γύρω στις 12:00 και των Ελλήνων γύρω στις 14:00. Αν θέλουμε να περάσουμε σε έννοιες με ειδικό βάρος, αρκετές είναι οι μελέτες για την έννοια φιλοτιμία που αποτελεί ευρύτερη έννοια επιμέρους εννοιών, συχνά μη απόλυτα προσδιορίσιμων σε άλλη γλώσσα, και γι΄αυτό είπε ο Momigliano «Καμιά άλλη λέξη δεν μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα το ελληνορωμαϊκό επίτευγμα»
Ο Wittgenstein έδωσε μία γενικότερη διάσταση σε αυτή τη σύμπτωση σκέψης και γλώσσας, που συμπυκνώνεται στη φράση «Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου».
Και η σύγχρονη έρευνα αναγνωρίζει στη γλώσσα λειτουργίες πέραν από τις απλές επικοινωνιακές. Γι’ αυτό άλλωστε σήμερα όταν μαθαίνουμε μία ξένη γλώσσα δεν περιοριζόμαστε, όπως γινόταν μέχρι τη δεκαετία του 1960, στην δομική και λειτουργική φύση της γλώσσας, αλλά αναγνωρίζοντας την αλληλεπιδρασιακή της πλευρά, ως μέσου πραγμάτωσης διαπροσωπικών σχέσεων και κοινωνικών συναλλαγών ανάμεσα στα άτομα, θεωρούμε ότι δεν μπορεί να διδαχθεί μία γλώσσα αποκομμένη από το πολιτισμικό της περιβάλλον και τις συνήθειες του λαού που τη μιλάει ως μητρική.

 Η σημασία της μητρικής γλώσσας

Οι τελευταίες έρευνες έχουν αποδείξει ότι «η μητρική γλώσσα «γράφεται» μέσα μας από τη μήτρα. Οι επιστήμονες κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα αφού κατέγραψαν και ανέλυσαν το κλάμα 60 νεογέννητων ηλικίας τριών ως πέντε ημερών (τα μισά από τα βρέφη είχαν γερμανόφωνους γονείς, ενώ τα υπόλοιπα γαλλόφωνους) και ανακάλυψαν εμφανείς διαφορές ανάλογα με τη μητρική γλώσσα του κάθε βρέφους. Τα βρέφη των γερμανόφωνων έκλαιγαν ακολουθώντας έναν τονισμό ο οποίος παρουσίαζε σταδιακή ύφεση, ενώ αντιθέτως τα βρέφη των γαλλόφωνων ακολουθούσαν έναν τονισμό που συνεχώς αυξανόταν. Τα χαρακτηριστικά αυτά συνάδουν, λένε οι ειδικοί, με τη γερμανική και τη γαλλική γλώσσα αντιστοίχως.

Το παραπάνω παράδειγμα αναδεικνύει όχι μόνο ότι εγγράφεται η μητρική γλώσσα από τη βρεφική ηλικία αλλά και τη σπουδαιότητα της, αφού είναι γνωστό ότι η μητρική ταυτίζεται και με τη συναισθηματική μας γλώσσα. Και αυτό γιατί με αυτήν εκφράζουμε τις πιο επεξεργασμένες και λεπτές ψυχικές μας εκφάνσεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχουμε αναπτυγμένο γλωσσικό αισθητήριο

. Για τη σημασία της σωστής και βαθιάς γνώσης της μητρικής γλώσσας, αξίζει να αναφέρουμε αυτό που γράφει ο Χρ. Τσολάκης, με μεγάλη εμπειρία στην γλωσσική εκπαίδευση μεταξύ των άλλων και της Σουηδίας. Εκεί λοιπόν «ψηφίζουν νόμους και εκχωρούν κονδύλια, για να διδαχθεί και να μάθει ο κάθε ξένος, εργάτης ή μαθητής, τη μητρική του γλώσσα. Έτσι φτάνουν στην ασύλληπτη για μας απόφα¬ση να αμείβουν κάθε ξένο αναλφάβητο μετανάστη (και το δάσκαλο του) με ωριαία αντιμισθία, για να (του) μάθει τη μητρική του γλώσσα. Κι αυτό γιατί ξέρουν ότι μόνο εκείνος που θα καλλιεργήσει τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει στη συνέχεια να μάθει και τη Σουηδική και να ενταχθεί στη νέα κοινωνία που τον φιλοξενεί. Η ημιγλωσσία τους είναι πεποίθηση ότι οδηγεί σε διανοητική αναπηρία».

Στην δική μας περίπτωση, που η γλώσσα μας έχει την παγκόσμια ιδιαιτερότητα της ενιαίας συνέχειας, η σημασία της γίνεται ακόμη πιο σημαντική. Οι Έλληνες στον ίδιο γεωγραφικό χώρο επί 40 αιώνες μιλούν και γράφουν την ίδια γλώσσα, την ελληνική. Παρά τις διαφορές των δομικών κατηγοριών (καταλήξεις, σχηματιστικά στοιχεία, φθόγγοι, εγκλίσεις, πτώσεις και γένη) στην γλώσσα μας επιβιώνουν και αναβιώνουν πολλές λέξεις της αρχαίας ελληνικής τις οποίες ασυνείδητα άλλοι και πιο συνειδητά οι μορφωμένοι ανακαλύπτουν και προσδιορίζουν. Έτσι αναπόφευκτα μέσω της γλώσσας μεταφέρουμε αξίες, πολιτισμικές συνήθειες, λαογραφικές ιδιαιτερότητες, ιστορικές καταβολές. Συνεπώς μία οποιαδήποτε υποχώρηση της γλωσσικής μας επάρκειας σημαίνει ταυτόχρονα και πνευματική οπισθοδρόμηση.

Αναπόδραστο τίθεται λοιπόν το ερώτημα κατά πόσο η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας σχεδόν παράλληλα με τη μητρική είναι τροχοπέδη ή αρωγός στην γλωσσική ανάπτυξη του παιδιού.
Το φαινόμενο αυτό το συναντάμε στα ξενόγλωσσα σχολεία ή ακόμη σε δίγλωσσα οικογενειακά και κοινωνικά περιβάλλοντα. Ένας άνθρωπος θεωρείται δίγλωσσος όταν έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί με την ίδια περίπου ευχέρεια δύο γλώσσες ανάλογα με το γλωσσικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται κάθε φορά. Αντίστοιχα όσοι παρουσιάζουν ποσοτικές και ποιοτικές ελλείψεις και στις δύο γλώσσες, ελλείψεις δηλαδή που αφορούν το λεξιλόγιο, τη γραμματική, τη σκέψη και την έκφραση συναισθημάτων, συγκριτικά με τους μονόγλωσσους χαρακτηρίζονται ως ημίγλωσσοι ή διπλά ημίγλωσσοι.

Πάντως οι έρευνες δείχνουν ότι η δίγλωσση εκπαίδευση έχει θετικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη της γλώσσας (συμπεριλαμβανομένης και αυτής της μητρικής), εμπλουτίζει τον εγκέφαλο, αφού υπάρχουν δύο λέξεις για κάθε έννοια . Προϋπόθεση της επιτυχούς εκμάθησης είναι οι γονείς να μιλούν σωστά και καλά τη δική τους γλώσσα, γιατί έτσι ευαισθητοποιούν το παιδί για τα νοήματα που αποδίδονται με την μία ή την άλλη γλώσσα, του μαθαίνουν ανεπίγνωστα δομικές λειτουργίες της γλώσσας και συλλογιστική σκέψη, δομές που υπάρχουν σε κάθε γλώσσα. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι έρευνες δείχνουν ότι η διγλωσσία σπάνια αποτελεί την αιτία δυσκολιών γενικότερης εκμάθησης. Η μόνη περίπτωση που θα μπορούσε να οδηγήσει ένα δίγλωσσο παιδί να παρουσιάσει προβλήματα εκμάθησης είναι, όταν καμία από τις 2 γλώσσες δεν έχουν κατακτηθεί σωστά με την είσοδο του παιδιού στο σχολείο.

Παιδαγωγικοί προβληματισμοί

Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Απέναντί μου ο ξάδερφός μου, τραπεζικός υπάλληλος, μου αναλύει τη δική του παιδαγωγική θεωρία. Λανθασμένη, φυσικά. Μα πώς του το λες; Συχνά ως εκπαιδευτικοί ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις άτυπες παιδαγωγικές θεωρίες των γονιών. Σχεδόν πάντα βρίσκονται σε διάσταση με τις επικρατούσες επιστημονικές παιδαγωγικές θεωρίες. Μπορούμε να τους αλλάξουμε γνώμη;

Δύσκολο. Όχι όμως κι ακατόρθωτο. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πώς κατασκευάζονται οι άτυπες θεωρίες; Σίγουρα, πηγάζουν από τις εμπειρίες που είχαν οι γονείς σαν μαθητές, τις επαφές τους με το σημερινό σχολείο και τις συζητήσεις τους με τους άλλους γονείς. Όλα αυτά οδηγούν στον σχηματισμό κάποιων απόψεων σχετικά με το ποιος είναι ο καλός μαθητής, ποιος ο κακός, πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο εκπαιδευτικός, πώς ο μαθητής κ.τ.λ.

Παράλληλα, οι σύγχρονοι γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εκπαιδευτική μεταβολή. Ο τρόπος διδασκαλίας αλλάζει. Οι ίδιοι έχουν γνωρίσει τη δασκαλοκεντρική διδασκαλία. Αυτή ξέρουν και αυτή εκτιμούν. Γι’ αυτούς γνώση είναι η ταχύτητα της εκτέλεσης της διαίρεσης, η πρακτική αριθμητική, η γραμματική, η ορθογραφία, οι χρονολογίες... Αγνοούν ή υποτιμούν σύγχρονους όρους όπως μεταγνώση (δεν την αναγνωρίζει ούτε ο ορθογράφος του Word), κριτική σκέψη, δημιουργική σκέψη, συνεργασία, κίνητρα μαθητών, ενδιαφέροντα μαθητών, γνωστική σύγκρουση, προϋπάρχουσα γνώση, επικοινωνιακό πλαίσιο, κειμενοκεντρική διδασκαλία, αλλά και σύγχρονα αιτήματα της Παιδαγωγικής Επιστήμης.

Επιπλέον, υπεύθυνοι για την ύπαρξη αυτού του χάσματος είμαστε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί. Πόσοι από μας διαβάζουν θεωρία; Λίγοι. Διαιωνίζουμε, έτσι, το παρωχημένο μοντέλο διδασκαλίας που βιώσαμε και οι ίδιοι σαν παιδιά, ενισχύουμε τις εσφαλμένες αντιλήψεις των γονιών, με αποτέλεσμα να αυξάνουμε τα προβλήματα σ’ όσους πειραματίζονται με τις σύγχρονες παιδαγωγικές θεωρίες.

Βεβαίως, αυτό δε σημαίνει πως θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θυμάμαι στην Κοινωνική Ψυχολογία τις έρευνες του Serge Moscovici πάνω στην κοινωνική αλλαγή και στις μειονότητες. Εκεί ο ερευνητής τόνιζε πως για να επηρεάσει η μειοψηφία την πλειοψηφία πρέπει πάνω απ’ όλα να επιμείνει, να διατηρήσει, παρ’ όλες τις πιέσεις, την άποψή της, τη διαφορετικότητά της. Επομένως το πρώτο βήμα, αν και χρονοβόρο, είναι απλό: Δουλεύουμε όπως κρίνουμε εμείς, αιτιολογούμε επαρκώς τις θέσεις μας, δεν ενδίδουμε στις πιέσεις και τους αφήνουμε να λένε ό,τι θέλουν. Αφού δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα, τι μας ενδιαφέρει;

Από την άλλη, ζηλεύω τις Φυσικές Επιστήμες. Θεωρείται δεδομένο στον χώρο τους η ύπαρξη εκλαϊκευμένων βιβλίων. Γιατί να μην υπάρχουν και σε μας; Αν το καλοσκεφτούμε, είμαστε και εμείς επιστήμονες, άρα κάτοχοι ενός συνόλου γνώσεων δύσκολα κατανοητών από τον αμύητο. Επομένως, τα εκλαϊκευμένα βιβλία θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη διάχυση αυτών των γνώσεων στο ευρύ κοινό.

Βέβαια, εκλαϊκευμένο βιβλίο παιδαγωγικών επιστημών δε θα δω μέχρι να πεθάνω. Και επειδή σκοπεύω να ζήσω πολλά χρόνια, κάτι άλλο πρέπει να κάνουμε. Μια πρόχειρη λύση που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα ιστολόγια. Δειλά δειλά εμφανίζεται μια μορφή επικοινωνίας στην μπλογκόσφαιρα μεταξύ γονιών και εκπαιδευτικών. Ίσως στο μέλλον αυτή η γνώση να μπορέσει να απλωθεί στην κοινωνία μέσω του διαδικτύου. Μέχρι τότε υπομονή και καμιά μα καμιά υποχώρηση στις πιέσεις.

ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΦΟΒΙΣΕ iv (Δ2)

Η Στέλλα αντιμετωπίζει... αρχαιολογικούς μπελάδες μέσα σ'ένα μουσείο, όπου  τις νύχτες τα αγάλματα ζωντανεύουν.
Το ηθικό δίδαγμα ; Γίνε φίλος με τους φόβους σου!


ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΦΟΒΙΣΕ
 Μια φορά είχα πάει σε ένα μουσείο. Εκεί ήμουν μόνη μου, όλοι οι υπάλληλοι του μουσείου είχαν φύγει.
 Διαπίστωσα ότι με είχαν κλείσει μέσα καταλάθος και επειδή δεν ήξερα τι να κάνω, πήγα να δω τα αγάλματα. Εκείνη τη στιγμή άκουσα έναν θόρυβο πίσω μου. Όταν γύρισα όμως δεν είδα τίποτα. Κατάλαβα τότε ότι είχαν ζωντανέψει όλα τα αγάλματα!!
 Τότε άρχισα να τρέχω φοβισμένη, γιατί με κυνηγούσαν. Ευτυχώς όμως κρύφτηκα και δεν μπορούσαν να με βρουν. Την επόμενη μέρα τα αγάλματα ήταν ακόμα ζωντανά.
 Τελικά αποφάσισα να τα ρωτήσω αν θέλουν να γίνουμε φίλοι κι εκείνα μου απάντησαν πως θέλουν! Ύστερα από λίγο ήρθαν όλοι αυτοί που δούλευαν εκεί, αλλά δεν κατάλαβαν τίποτε. Έτσι κατάφερα να φύγω χωρίς να με δουν.
Δε θέλω και πάρα πολύ να πηγαίνω συχνά εκεί, γιατί φοβήθηκα πολύ τη νύχτα. Παρ'όλο που έγινα φίλη με τ'αγάλματα, λέω να περάσει λίγος καιρός μέχρι να τα επισκεφτώ ξανά.

Νέες περιπέτειες την επόμενη φορά!

2011,Έτος Οδυσσέα Ελύτη

100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου μας ποιητή και το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού κηρύσσει το 2011 «Έτος Οδυσσέα Ελύτη», δίνοντας σε όλους την ξεχωριστή ευκαιρία να απολαύσουμε και να μελετήσουμε εκ νέου το πολυσχιδές έργο του νομπελίστα ποιητή μας.

Με το ιδιαίτερο ποιητικό του ιδίωμα ο Ελύτης ανανέωσε την ελληνική ποίηση και διέγραψε μια φωτεινή πορεία που επιβραβεύθηκε το 1960 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, ενώ το 1979 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας «για την ποίηση του που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία».
Ως αρμόδιος εθνικός φορέας, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) αναλαμβάνει τον σχεδιασμό, την οργάνωση και την υλοποίηση μιας σειράς δράσεων που αναδεικνύουν τη σημασία και την επίδραση της παρουσίας του στη νεοελληνική γραμματεία.
Συγκεκριμένα:
Η Ελλάδα διαβάζει Ελύτη
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, που γιορτάζεται συμβολικά στις 21 Μαρτίου το ΕΚΕΒΙ θα διοργανώσει μια σειρά εκδηλώσεων και δράσεων:
• στίχοι του Ελύτη ταξιδεύουν με όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα και για πρώτη φορά φέτος σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας,
• αναγνώσεις ποιημάτων Ελύτη και συζητήσεις γύρω από το έργο του σε βιβλιοπωλεία της Αθήνας και της περιφέρειας (στο πλαίσιο του προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού AthensEveryWeek και σε συνδιοργάνωση με την Εταιρεία Συγγραφέων)
• Συναντήσεις στις βιβλιοθήκες της Θεσσαλονίκης

Ο Ελύτης στην Εκπαίδευση
• Στο πλαίσιο της 8ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης το ΕΚΕΒΙ διοργανώνει στις 7 Μαΐου στρογγυλό τραπέζι με συγγραφείς, πανεπιστημιακούς και εκπαιδευτικούς με θέμα «Ο Ελύτης στην Εκπαίδευση» (η κεντρική θεματική της ΔΕΒΘ είναι φέτος αφιερωμένη στο «Βιβλίο και εκπαίδευση»).
• Καθ΄ όλη τη διάρκεια του έτους, το ΕΚΕΒΙ οργανώνει έναν κύκλο ενημερωτικών συναντήσεων γύρω από την ποιητική του Οδυσσέα Ελύτη: η σχέση του με τη «Γενιά του ‘30», η πρόσληψη του έργου του εντός κι εκτός Ελλάδας, ο άνθρωπος και ο δημιουργός απέναντι στη φύση, η σχέση με το τοπίο και την Ιστορία (ο κύκλος πραγματοποιείται σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πνευματικά κέντρα και ιδρύματα, βιβλιοπωλεία κ.ά.)

Δημιουργία Κινητής Έκθεσης «Οδυσσέας Ελύτης, 100 χρόνια από τη γέννησή του»
Δημιουργία Κινητής Έκθεσης-αφιερώματος στον Οδυσσέα Ελύτη που περιλαμβάνει 16 ταμπλό με εργοβιογραφικά στοιχεία, εξώφυλλα βιβλίων, φωτογραφικό και αρχειακό υλικό για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα.

Το ΕΚΕΒΙ, προκειμένου να ενθαρρύνει τη διοργάνωση εκδηλώσεων από πολιτιστικούς και άλλους φορείς για τον εορτασμό του «Έτους Ελύτη», θα διαθέτει σε κάθε ενδιαφερόμενο (βιβλιοπωλεία, σχολεία, πολιτιστικά κέντρα, έδρες νεοελληνικών σπουδών, δημοτικές βιβλιοθήκες, λέσχες ανάγνωσης κ.ά.), την Κινητή Έκθεση-αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη που θα συνοδεύεται από ταινίες με θέμα τη ζωή και το έργο του που παραχωρήθηκαν ευγενικά από την ΕΡΤ.

Γιά αποσπάσματα από έργα του Ο.Ελύτη πατήστε εδώ

Γιά να δείτε τον Ο.Ελύτη να δίνει συνέντευξη πατήστε εδώ
 

Ανακοίνωση